به روایت عطف؛
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، گریه و ابراز اندوه بر امام حسین علیه‌السلام، یکی از جلوه‌های برجسته احساسات دینی و انسانی در فرهنگ شیعی و حتی جهان اسلام است. این واکنش عاطفی، ریشه در اعماق باورهای معنوی و فطری انسان دارد و تنها به یک سنت مذهبی یا مراسم آیینی محدود نمی‌شود، بلکه تجلی پیوند قلبی و روحی با مظلومیت، عدالت‌خواهی و حقیقت‌جویی است. عزاداری برای حسین بن علی(ع) در طول قرن‌ها نه‌تنها بستری برای تقویت انسجام اجتماعی و حفظ هویت دینی شیعیان بوده، بلکه زمینه‌ساز بیداری وجدان‌های بشری در سراسر گیتی و الگویی برای مبارزه با ظلم، دفاع از آزادگی و پاسداشت ارزش‌های انسانی شده است.
سؤالی که ممکن است برای برخی مطرح شود این است که چه عاملی سبب می‌شود بعد از گذشت قرن‌ها، هنوز قلوب بسیاری با یاد امام حسین علیه‌السلام بلرزد و اشک از دیده‌ها جاری شود؟ آیا این اشک و اندوه صرفاً یک عادت یا تأثیر فضای احساسی است یا ریشه‌ای عمیق‌تر در جان و فطرت انسان دارد؟
پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله درباره جایگاه و اثر شهادت امام حسین علیه‌السلام در دل مؤمنان فرموده‌اند: «إِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَیْنِ حَرَارَةً فِی قُلُوبِ الْمُؤْمِنِینَ لا تَبْرُدُ أَبَداً» یعنی «همانا برای شهادت حسین، در دل‌های مؤمنان، حرارت و شوری است که هرگز سرد و خاموش نمی‌شود.» و نیز فرمودند: «لا یَذْكُرُهُ مُؤْمِنٌ إِلا بَكَى» یعنی «هیچ مؤمنی نیست که حسین را یاد کند، جز آنکه بر او می‌گرید.»
این بیان نورانی پیامبر صلی‌الله علیه و آله نشان می‌دهد که اندوه و سوز بر امام حسین علیه‌السلام، تنها یک واکنش عاطفی نیست، بلکه حقیقتی فطری و الهی است که در ژرفای دل مؤمنان جای گرفته است. چنین پیوندی، ریشه در خلقت دارد و از جانب پروردگار در نهاد انسان‌های پاک‌سرشت نهاده شده است. از این‌رو، پیوند با عاشورا، نه‌فقط احساسی گذرا، بلکه ارتباطی همیشگی، زنده و مقدس است؛ پیوندی که شعله‌های آن، همواره در جان مؤمنان روشن می‌ماند و عزای سیدالشهدا علیه‌السلام را تا همیشه در دل‌ها زنده نگه می‌دارد.
بنابراین گریه بر اباعبدالله، صرفاً واکنشی نفسانی و گذرا نیست، بلکه شعله‌ای است الهی که حرارت آن دل‌های بیدار را گرم نگه می‌دارد و دلیل آن، پیوند وجودی مؤمنان با حقیقت و عدالت است. عشقی که در دل پاکان به امام حسین شکل می‌گیرد، واکنش طبیعی جان به فریاد مظلومیت و عهد با آرمان‌های بلند انسانی است.
اگر به تاریخ انبیاء الهی و پیامبران عظیم‌الشأن بنگریم، درمی‌یابیم که حتی پیش از واقعه کربلا، بسیاری از پیامبران با آگاهی از مصائب امام حسین علیه‌السلام در پرتو وحی الهی بر مظلومیت و شهادت او گریستند. این واقعه، نمایانگر آن است که پیوند میان فطرت پاک و سوز بر مصائب حق و حقیقت، اختصاص به عصر خاصی ندارد و تمام پاکان تاریخ اشک و اندوه خود را نثار سیدالشهدا کرده‌اند.
گریه بر امام حسین علیه‌السلام نه فقط تجلی محبت است، بلکه واکنش به مظلومیت مطلق و ستم آشکار در واقعه عاشورا محسوب می‌شود. احساس اندوه نسبت به ظلمی چنان بزرگ و بی‌پاسخ، واکنشی طبیعی و انسانی است که فطرت هر انسان آزاده‌ای را برمی‌انگیزد. این اشک، زبان بی‌زبانی عدالت‌خواهان و نشانه بیزاری از پلیدی و ظلم و دوستی با حقیقت و آزادگی است.
در بُعد اجتماعی و جهانی، اشک بر امام حسین علیه‌السلام عاملی در احیای ارزش‌های انسانی است. شعله عاشورا فقط دل مسلمانان را نگدازنده، بلکه بسیاری از آزادگان جهان با یادآوری مظلومیت حسین بن علی(ع) و یارانش اندوهگین شده‌اند. الگو گرفتن بسیاری از رهبران آزادی‌خواه در تاریخ معاصر از قیام حسین و گریه بر او، نشانه جهانی بودن این حرارت جاودان است.
گریه بر امام حسین علیه‌السلام علاوه بر سر زنده ماندن ارزش‌های انسانی و دینی، عامل پالایش دل و پیوند خوردن انسان با منبع نور و حقیقت است. این اشک، سوختی برای ادامه راه آزادگی و ضمانتی برای باقی ماندن یاد حق‌طلبان در تاریخ است. به همین خاطر، حرارت شهادت حسین هیچ‌گاه در دل مؤمنان خاموش نمی‌شود و یاد و نامش همواره با اشک و سوز دل‌های پاک همراه خواهد بود.
انتهای پیام/